دکتر امیرهوشنگ هاشمی در تهران

دکتر امیرهوشنگ هاشمی در تهران

نوع فعالیت:

دکتر امیرهوشنگ هاشمی در تهران

دندانپزشک متخصص رادیولوژی دهان ، فک و صورت

ایمپلنت , پروتز , زیبایی

آدرس:

تهران , خیابان دولت , نبش شمال غربی , بلوار کاوه , ساختمان پزشکان کاوه , پلاک ۲ , ورودی ۱ , طبقه ۵ , واحد ۳۰, رادیولوژی فک و صورت دکتر هاشمی

پذیرش:

همه روزه صبح الی عصر غیر پنجشنبه عصر

تلفن:

۰۲۱-۲۲۷۶۱۸۳۳

۰۲۱-۲۲۷۶۱۷۱۹

تهران , بزرگراه صدر , غرب به شرق , نبش خروجی کاوه جنوب , خیابان فتح , نبش کوچه مصفا , پلاک ۱ , طبقه ۵ , واحد ۱۷ , مطب دندانپزشکی

پذیرش :

روزهای دوشنبه و پنجشنبه عصرها

تلفن:

۰۲۱-۲۲۶۰۹۸۳۰

توضیحات بیشتر:

دندانپزشکی در ایران

محققان با بررسی سنگ نبشته های سومریان و آشوریان به این نتیجه رسیده اند که، نخستین گام های دانش دندانپزشکی در سرزمین های خاور نزدیک و خاورمیانه بوده است و ایرانیان نیز نقش به سزایی در رشد و تعالی این دانش گسترده داشته اند. دانشمندان و پزشکان ایرانی در دوران پیش از اسلام و به خصوص پس از اسلام آثار ارزنده ای در این عرصه از خود بر جای گذاشته اند. دانشمندان ایرانی تقریباً در تمامی عرصه ها و دستاورد های دندانپزشکی نقش داشته اند، مطالعات نشان می دهند که اوج شکوفایی دندانپزشکی در ایران مربوط به دوره پس از اسلام و قبل از حمله مغول است.

در دوره قاجاریه پزشکی در ایران پیشرفت چشمگیری یافت. طب ایران به تدریج از سنتی به اروپایی تبدیل شد. بر اساس تاریخ، طب مدرن ایران از مدرسه دارالفنون آغاز شده است. قبل از تأسیس دارالفنون، علم پزشکی در ایران بطور کلی سنتی بود و درمان ها بطور تجربی و بدون پایه علمی با وسایل و تجهیزات ابتدایی و توسط افراد فاقد دانش علمی انجام می‌ گرفت، مسئله ای که در حال حاضر هم در برخی نقاط دور افتاده انجام می شود.

دندانپزشکی در آن زمان نیز بر پایه طب سنتی بود. برای درد دندان از داروهای گیاهی مانند روغن نخود، آب پیاز، شیره انجیر، تریاک و برای رفع آبسه‌های دندانی از صمغ کتیرا و باقلا و آرد گندم سرخ شده در روغن استفاده می‌شد. تجویز این گیاهان تماما بر اساس تجربه های افراد صورت می گرفت. کشیدن دندان ها نیز توسط آرایشگرها و یا افراد دیگر، بدون بی‌ حسی و دردناک و وحشت آور انجام می‌ شد. این کار به قدری در شهرها عادی بود که افرادی در شهر این کار را به صورت دوره گرد در محلات انجام می‌ دادند.

دندان های پوسیده کشیده می شدند. بر این اساس که هر گاه افراد دچار دندان درد می شدند و استفاده از گیاهان و داروها درد آنها را تسکین نمی داد، اقدام به کشیدن دندان ها می کردند. دندان هایی که تغییر رنگ داده بودند، فضای خالی ناشی از کشیدن یا افتادن دندان و دندان های شکسته توسط افراد زرگر روکش طلا می شدند. البته این کار برای افراد غنی که توانایی پرداخت پول طلا را داشتند انجام می گرفت. زرگرها برای ساخت روکش های طلا که به آنها استامپ یا استامپه یا شارپی می گفتند، از دستگاهی به نام شارپ استفاده می کردند.

بعد از تاسیس مدرسه دارالفنون و تدریس استادان اروپایی، طب اروپایی وارد ایران شد. در این مدرسه طبابت شامل همه رشته های پزشکی می شد. در سال ۱۲۹۷ هجری شمسی مدرسه طب از دارالفنون جدا شد. این جدایی سبب تفکیک رشته های پزشکی در ایران گردید تا زمانی که رضا شاه دانشگاه تهران را تاسیس نمود. از سال ۱۳۱۳ شمسی یعنی زمان تاسیس دانشگاه تهران، آموزش رشته های پزشکی در ایران گسترش یافت. با جدا شدن تدریس رشته های مختلف پزشکی، دانشکده دندانپزشکی در سال ۱۳۳۵ تاسیس گردید.

سیر تحول دندانپزشکی در ایران

تا قبل از سال ۱۲۹۰ هر شخصی بر اساس تجربه های خود یا تحصیل در اروپا می توانست در ایران به طبابت و دندانسازی بپردازد. اما از سال ۱۲۹۰ به بعد طبابت و دندانسازی در ایران فقط منوط به دریافت اجازه نامه رسمی از وزارت معارف بود. با این حال در بسیاری از نقاط کشور این قانون رعایت نمی شد.

در سال ۱۳۰۰ هجری شمسی در تهران فقط ۳ نفر دندانپزشک وجود داشت. دکتر فالک کوش میلچارسکی (اهل لهستان، دندانپزشک مخصوص رضا شاه)، دکتر اتکیناشتومپ (تبعه سوئیس، دندانپزشک مخصوص اتابک)، دکتر هارطیون استپانیان (اهل ترکیه و از زمره پزشکان دربار).

در سال ۱۳۰۷ رضا شاه دستور تأسیس مدرسه دندانسازی را صادر نمود و دو سال بعد این مدرسه شروع به کار کرد. محل اولیه این مدرسه، دارالفنون بود و مدیریت آن را دکتر میلچارسکی به عهده داشت.

▪ در سال ۱۳۱۶ با تاسیس دانشگاه تهران، مدرسه طب به آن مکان نقل مکان کرد و شرط ورود به این دانشکده‌های طب دارا بودن دیپلم کامل متوسطه بود.

▪ در ادامه ورود و شکل گیری دندانپزشکی به ایران، در سال ۱۳۲۲ شورای دانشگاه، اطلاق کلمه دندانپزشک به جای طبیب دندانساز و دندانساز بجای مکانیسین دندان را لحاظ نمود و از سال ۱۳۲۴ گواهینامه رسمی و پروانه اشتغال به کار فارغ التحصیلان دندانپزشکی با عنوان دندانپزشک صادر گردید. دوره تحصیل در رشته دندانپزشکی در دانشگاه های کشور تا سال ۱۳۳۰، ۴ سال، از آن سال تا ۱۳۴۸، ۵ سال و بعد از آن تا به امروز ۶ سال بوده است.