کافه کافئین در نوشهر

کافه یا کافی شاپ (به فرانسوی: Café) (به انگلیسی: Coffeehouse یا Coffee shop) مکانی است که در درجه اول انواع قهوه، اسپرسو، لاته و کاپوچینو در آن برای مشتریان سرو می‌شود. برخی از کافه‌ها ممکن است نوشیدنی‌های دیگر و غذاهایی مانند تنقلات سبک، ساندویچ، کلوچه، میوه یا شیرینی نیز سرو کنند. یک کافه ممکن است برخی از ویژگی‌های یک بار یا رستوران را داشته باشد، اما با کافه‌تریا متفاوت است. بسیاری از قهوه‌خانه‌ها در غرب آسیا بیشتر قلیان و تنباکوی طعم‌دار عرضه می‌کنند و در اروپای قاره‌ای، برخی از کافه‌ها مشروبات الکلی ارائه می‌دهند.

اصطلاح «قهوه‌خانه» شبیه به اصطلاح امروزی «کافه» به مکان‌های ملاقاتی برای مردم اشاره می‌کند که پس از محبوبیت قهوه تأسیس شدند و ریشه قدیمی‌تری از کافه در فرهنگ ایرانی دارد؛ قهوه‌خانه‌های سنتی کماکان از قهوه‌خانه‌های مدرن امروزی (کافه‌ها) متمایز قلمداد می‌شوند، درحالی که از نظر کارکرد و نام ممکن است تفاوتی وجود نداشته باشد.

از دیدگاه فرهنگی، این مکان‌ها عمدتاً به‌عنوان مراکز اجتماعی برای تعامل مردم عمل می‌کنند: یک کافه یا قهوه‌خانه مکانی را برای مشتریان فراهم می‌کند تا جمع شوند، صحبت کنند، بخوانند، بنویسند، یکدیگر را سرگرم کنند، یا وقت خود را بگذرانند، چه به صورت فردی یا در گروه‌های کوچک.

طبق ادعای وزارت میراث فرهنگی و گردشگری ایران، اولین قهوه‌خانه‌ها در ایران در دوره صفویه در زمان شاه طهماسب در شهر قزوین تأسیس شده‌اند و در زمان شاه عباس بزرگ در شهر اصفهان گسترش یافتند و این در حالی است که ترکیه درخواست ثبت قهوه‌خانه را به عنوان میراث فرهنگی آن کشور داده است.

در حال حاظر بهترین راه تفکیک کافه ها در ایران زمان بندی آن هاست به طور مثال کافه های روز و شب مانند شبانه روزی وودن و یا تفکیک آن ها بر اساس نوع آماده سازی یا حتی دیزاین آنهاست که از طریق صفحات مپ قابل مشاهده است.

نقاشی قهوه‌خانه شیوه‌ای از نقاشی ایرانی است که در اواخر قاجار و اوایل دوره پهلوی اوج گرفت. محمد مدبر و حسین قوللر آقاسی از مهم‌ترین نقاشان این رشته به‌شمار می‌روند. نمونه‌های قابل توجهی از آثار هنرمندان نقاشی قهوه‌خانه‌ای در موزهٔ رضا عباسی نگهداری می‌شوند. این شیوه در دههٔ ۲۰ و ۳۰ شمسی مورد توجه هنرمندان مدرنیست ایرانی به ویژه اهالی مکتب سقاخانه قرار گرفت.